Dúas irmás, as Távora, envían cartas contando o que está a suceder ao seu redor. Un destes escritos é interceptado pola Garda Civil e elas acaban ingresadas no Manicomio de Conxo (o actual Sanatorio Psiquiátrico en Santiago de Compostela). Dende este lugar, seguen a enviar misivas, pero xa non chegarán ao seu destino, porque disto encargarase unha das monxas. A partir destes acontecementos, Xurxo Alonso constrúe unha obra que se mergulla, empregando o verso longo e libre, e potentes ilustracións, naqueles días terribles, naquel tempo de asasinatos, fuxidos, clandestinidade e vinganzas.

«As vaidosas agonías», título en que se recolle unha epígrafe de Gesualdo Bufalino, é un poemario que agroma durante a centena de días que durou o confinamento e nace da experiencia dese feito insólito e terrible que sacode o mundo. Estes versos son anotacións desa viaxe comunitaria cara aos territorios da morte, unha exploración poética sobre un inesperado tempo do medo e a súa constancia para a desolación. A voz poética, que tenta comunicarse cos ausentes no medio da confusión, é un fío de desalento que percorre o texto asíndose no baleiro aos espellos da esperanza.