Un novelista en plena crise creativa e a viaxe delirante que emprende a través do seu subconsciente, na procura da súa obra definitiva.O sexo, a morte, as fontes da creación. Monten con Alicia e Peer Gynt no salvaxe cabalo de Mefistófeles e galopen a metraxe de After Hours de Scorsese e os lenzos que soñou De Chirico, galopen até a porta trala que se agocha o enigma da orixe do mundo e miren polo buraco. Ou mellor chimpen coa porta abaixo. Con este texto, Raúl Dans penetra no pesadelo da invisibilidade artística, porque a súa nova obra nin sequera foi escrita, en realidade só foi imaxinada. Nada do que escribiu antes Dans se parece a Nachtmahre, non obstante,aquí latexa todo o teatro do autor, de forma que semella inconcibible sen cada un dos títulos que a preceden, até chegarmos aos seus inicios como escritor. O paradoxal é que Nachtmahr ben podería ser unha sorprendente primeira obra. Pero non. Unicamente é o exercicio de liberdade dun autor que rompe coa liña posibilista do seu teatro e non pensa xa en chegar ou non aos escenarios. Isto non é menos chocante: velaquí o texto máis escénico do seu autor.

Pauliño ten sete anos, vive cos seus pais e a súa irmá Águeda que é un bebe e de momento nin anda nin fala. Pauliño é fraco, pequecho, e parece un rapaz coma todos os outros. Unha mañá Pauliño saíu da cama dun chimpo e ceibou un rincho.
—Hiiiiiii!
Malia ser un cabalo, Pauliño debe lavarse, cepillar os dentes, ir a escola, facer os deberes...
Pero Pauliño quere ser un cabalo salvaxe, dos que andan polo monte, moi preto da aldea onde vive a avoa.

Raúl Dans fai un retrato desapiadado dun núcleo familiar en descomposición, en cuxo centro está Helena, esposa e nai, presa da insatisfacción e a amargura, ante o reto de afrontar unha batalla contra o destino mentres todo o seu universo se derruba. (*CR*)Teatro de personaxes, da palabra como arma, da trama como revelación. Velaquí un drama de feitura clásica poboado de perdedores e antiheroes modernos, mulleres e homes na busca do obxectivo máis lexítimo do ser humano: a conquista da felicidade.(*CR*)As relacións de parella, entre pais e fillos, os vencellos que nos unen ás persoas, a natureza deses vínculos e as súas escravitudes, o inexorable paso do tempo, as frustracións, o fracaso e as débiles esperanzas que nos manteñen con vida. (*CR*)En Chegamos despois a unha terra gris hai tamén unha reflexión sobre a verdadeira identidade das persoas, sobre ese ser desprezable que aniña en cada un de nós, ese ser que nos emperramos en negar, pero que somos, en realidade, máis que aquel outro que quixeramos ser ou aparentamos ser ante os demais. (*CR*)Algunhas historias pretenden iluminar as zonas escuras da alma humana. En palabras do propio autor, Chegamos despois a unha terra gris penetra nesas zonas escuras para perderse nelas.(*CR*)