Todos sabemos algo sobre el lenguaje y las lenguas y todos tenemos prejuicios al respecto. Este libro, que ahora se publica en su segunda edición actualizada, pretende un doble objetivo: de un lado combatir los prejuicios injustos, es decir, creencias como que existen lenguas primitivas y civilizadas, que la diversidad lingüística es un grave inconveniente o que las lenguas degeneran a menos que las defiendan instituciones adecuadas; de otro, proporcionar un conocimiento básico del estado actual del lenguaje: sus relaciones con la mente y la conducta, los problemas sociales que acompañan a las lenguas humanas y sus relaciones con la cultura, la diversidad de lenguas y su compleja historia, las familias lingüísticas y una versión actualizada de los orígenes del lenguaje, tema tabú durante mucho tiempo.

O maquinista Antón é unha obra de teatro dun único acto. Na estación do tren hai un gran barullo, porque o maquinista Antón está agochado e non quere conducir ningunha máquina máis. Mentres non aparece o maquinista, o home dos globos cre que o mellor será cantar, o pescador de soños cre que deberá facer o que el sabe, pescar soños, e a vella pensa: ¿non será mellor xogar ás agachadas e seguirlle o xogo ao Antón?(*CR*)O maquinista Antón obtivo o premio de Teatro Xeración Nós en 1991, sendo o libro co que se deu a coñecer como autora An Alfaya. Xerais recupera para a súa colección Merlín tan magnífico texto da man das ilustracións de Santy Gutiérrez.(*CR*)

Lucía, a piques de iniciar os estudos de xornalismo, vai rememorando nunha viaxe en tren a súa relación con Soa, unha esmoleira a quen coñeceu cando pretendía deter unha vaga de insolidariedade cos indixentes que se produce no seu barrio. Illa Soidade é unha novela iniciática que nos descobre unha vida marcada pola paixón e a soidade, con reflexións sobre a autonomía persoal e o respecto polo diferente. Afastándose de tópicos e concedéndolle voz a persoas que teñen o seu propio espazo nunha sociedade que habitualmente as silencia, a novela retrata o mundo da indixencia, da mendicidade, dos sen teito, dos esmoleiros, dos vagabundos. Cada unha destas persoas é unha illa deshabitada que vai conformando arquipélagos de soidade. Lucía procura nesta escuridade un pouco de luz para todas elas.