«Metáfora da metáfora» é unha reflexión sobre a palabra literaria como forma de poder e, en última instancia, sobre o poder da palabra nunha meditación sobre o amor sancionado pola tradición literaria masculina e sobre a necesidade de inventar novos paradigmas.

En «Amor de tango» María Xosé Queizán presenta unha novela que reconstrúe o Vigo da república e da represión franquista a través dos recordos de Margot, unha das protagonistas. É a novela das mulleres que durante os esperanzados anos 20 e 30 foron rapazas activas, ilusionadas e decididas a descubrir o mundo. É a novela das traballadoras que espertaron á vida naquela urbe pioneira, atlántica e liberal que era o Vigo de preguerra. É a novela das obreiras das fábricas de sardiñas que están estreitamente ligadas ao desenvolvemento industrial da cidade e da ría. É a novela dos transatlánticos, das fábricas de salgadura, do Cable Inglés, das grandes Navieiras, da emigración, do Berbés. Memoria viguesa, intimismo, historia miúda e persoal e retratos construídos desde un eficaz realismo constitúen os eixos sobre os que gravita este fermoso e inesquecible canto a Vigo e ás mulleres que a poboaron.

A orella no buraco é o relato do vagar dun personaxe marxinal por unha cidade europea. Pero ademais diso é un experimento formal na busca da renovación da literatura do país e do seu achegamento á modernidade europea do momento. Esta é unha das máis importantes novelas do que foi a Nova Narrativa Galega, que deu novos folgos ás nosas letras nos anos sesenta.

Acción, palabra, actividade pública, compromiso... En Antígona. A cartuxeira. Neuras a palabra xera o contacto co mundo e inicia un compromiso que atinxe o pensamento, os criterios e as conviccións. Tres situacións que exploran a realidade para lle quitar a máscara, que aproveitan a capacidade do xogo teatral para establecer correspondencias entre escena e realidade.

En Amor de tango María Xosé Queizán constrúe unha novela que reconstrúe o Vigo da república e da represión franquista a través dos recordos de Margot, unha das protagonistas. É a novela das mulleres que durante os esperanzados anos 20 e 30 foron rapazas activas, ilusionadas e decididas a descubrir o mundo. É a novela das traballadoras que espertaron á vida naquela urbe pioneira, atlántica e liberal que era o Vigo de preguerra. É a novela das obreiras das fábricas de sardiñas que están estreitamente ligadas están ao desenvolvemento industrial da cidade e da ría. É a novela dos trasatlánticos, das fábricas de salazón, do Cable Inglés, das grandes Navieiras, da emigración, do Berbés. Memoria viguesa, intimismo, historia miúda e persoal e retratos construídos desde un eficaz realismo constitúen os eixos sobre os que gravita este fermoso e inesquecible canto a Vigo e as mulleres que a poboaron.

“Non o abras como unha flor” compendia a obra poética de María Xosé Queizán desde comezos de 1980 ata a actualidade: tres poemarios, “Metáfora da metáfora” (1991), “Espertar das amantes” (1993), “Fóra de min” (1994), e un conxunto heteroxéneo de poemas independentes, “IV poemas a Rosalía”, “Homenaxes”, “Guerra”, “A dona dos Cárpatos” e “Lei do mercado”. Poesía de expresión austera candente e antisentimental, iconoclasta, suxestiva e humorística onde a autora consegue adaptarse con ductilidade aos máis diversos temas e canalizar as diatribas filosóficas sen perder o decidido compromiso cos conflitos de actualidade.