www.paquebote.com > LOIS PEREIRO
Lois Pereiro intuyó siempre que su vida y su obra serían breves. Tal vez por eso, vivió y escribió con una intensidad que nos ha legado algunas de las páginas más íntimas y conmovedoras de las letras gallegas. Fue un poeta alejado de dogmas y siempre un paso adelante, capaz de unir la más radical modernidad con la sensibilidad rosaliana, con Thomas Bernhard, Peter Handke o Paul Celan como referentes constantes. Pereiro, afirmaba Manuel Rivas, «es el clásico que tiene la literatura gallega sin saberlo». Y, ciertamente, durante años, su figura y su obra parecieron abocadas a convertirse en objeto de un culto subterráneo. Por ello es relevante su elección y la voluntad de la Xunta de Galicia de apoyar esta Obra completa, que incluye Poemas para una loia, Poemas 1981-1991 y Poesía última de amor y enfermedad; la nouvelle Náufragos del paraíso; el ensayo Modesta proposición..., y Conversación ultramarina, testimonio literario de sus últimos meses de vida, que recuperamos íntegramente.
Lois Pereiro (Monforte de Lemos, 1958 – A Coruña, 1996) inició su carrera literaria a los 17 años en la revista Loia, promovida por un grupo de gallegos instalados en Madrid entre los que estaban su hermano Xosé Manuel Pereiro, Manuel Rivas o Antón Patiño. Allí cayó víctima del síndrome de la colza: un primer golpe al que tiempo después se sumó la desgracia del sida, lo que le obligó a vivir siempre sumido en la enfermedad. De vuelta en A Coruña, publicó "Poemas 1981-1991" y "Poesía última de amor y enfermedad". El resto de su obra, que se recoge íntegramente en este volumen, se publicaría tras su muerte, ocurrida el mismo día en que se hizo pública la sentencia del caso de la colza.
NOVELA. CUENTO. NARRATIVA.
POESIA.
A Modesta proposición para renunciar a facer xirar a roda hidráulica dunha cíclica historia universal da infamia, así como os artigos e entrevistas incluídos nesta edición, son un testamento claro do pensamento e das posturas literarias e vitais de Lois, e rachan os dous principais tópicos sobre el. Un, o que o cualifica unicamente como poeta. O outro, o do seu malditismo. E reafirman o compromiso radical de Lois Pereiro coa literatura e co mundo no que vivía. «Canto peores sexan os tempos que vivamos, máis falsa será a inxenuidade, menos inocente a indiferenza, e máis cómplice non comprometerse», reclamaba na Modesta proposición. (*CR*)Este ano en que se lle dedica o Día das Letras Galegas, Lois Pereiro faría 53 anos e sería un dos poetas de referencia. De feito éo, a pesar de que, ata este ano, unicamente tiña publicados dous poemarios e un terceiro póstumo, esgotados ou difíciles de atopar. Cento e pico poemas chegáronlle para ser a un tempo unha das voces máis innovadoras da lírica galega de finais do século XX e, como aventurou Manuel Rivas xa en 1993, o clásico que ten a literatura galega sen sabelo.(*CR*)