Nesta novela de Daniel Ameixeiro os fíos da memoria vanse enguedellando e desenguedellando nun relato no que Ramón Piñeiro volve unha e outra vez aos difíciles días da posguerra, uns días nos que un grupo de galeguistas, enfrontándose á dura represión da ditadura e case sen medios, conseguiron ir abrindo fendas naquela abafante escuridade. Seguindo as palabras de Piñeiro, unha das figuras máis destacadas da Galicia do século XX, imos percorrendo momentos determinantes da nosa historia. A vida de Ramón Piñeiro vese complementada coa de Víctor Campio, as dúas vencelladas pola época que lles tocou vivir e pola idea dunha Galicia dona de si. Unha Galicia que se foi construíndo dende o esforzo xeneroso e dende unha firme fe no ideal. Unha Galicia que se foi construíndo, sobre todo, dende a ilusión e dende a esperanza. Un tempo, dúas voces, a mesma teima: Galicia.

Atrévete a sumarte a esta singular tripulación. Leva áncoras e déixate mergullar nesta serie de historias contadas con moito sentido do humor e da poesía. E non pares de te divertir nin un só minuto.

Bonifacio regálalle á súa filla Xiana un conto de palacios. Trátase dun exemplar único e misterioso que ten que devolver antes de catro días. O protagonista dese libro chámase tamén Bonifacio e a súa aventura comeza cando un mensaxeiro lle anunciaque ten que comparecer diante dorei. Pero antes dese encontro vai coñecer personaxes moi peculiares. -

A Torre das Lavercas era unha casa cunha cheminea moi grande e papá puxéralle ese nome porque había moitos niños de lavercas nos arredores.(*CR*)Eu tiña seis anos cando marcharamos dela, e dende aquela xa cambiaramos de casa outra vez máis. Agora estábamos a recoller as cousas para outro novo cambio, iamos a outro barrio da cidade.(*CR*)Xa na nova casa, o meu pensamento aquela primeira noite ía unha e outra vez á Torre das Lavercas; necesitaba volver, era coma se nela houbese algo importante para min. Ao final meu pai levoume ata a Torre. O meu cuarto seguía igual, pero algo xurdiu en min, supoño que había dores que levaba moi dentro e que necesitaba botar fóra, e comecei a chorar. Foi entón cando escoitei aquela voz: —Por favor, non chores. Un calafrío percorreu o meu corpo.

Vila Cerdeira está máis preto do que pensamos e a xente que alí vive é máis real do que imaxinamos. É un sitio pequeno, con catro casas, un pozo que non da auga e, á súa beira, unha cerdeira. A súa sombra acolle a aperta do sentir e do vivir, materializada nas vivencias dos seus veciños e noutras moitas que xa só se atopan nos libros vellos e na memoria de quen non quere esquecer.