Éste nun é un libro namáis que d’acordanzas ou señardá. Tampouco unha maneira d’agardar ó «viaxeiro», porque nun teño presa ningunha por atopalo. Escribino pra dicir que vivo, penso e sinto, e que todo empezóu en 1948, na Antigua (San Tiso d’Abres), cando a primavera derritía a neve nos lousados. Foi o mellor sito do mundo, o qu’a vida me regalóu pra chantar nel reices fondas. E tan fondas as sinto, que tanto da dúnde vaya, hei volver sempre ó meu lugar, á sombra dos pais, dos abolos, do ceo, a veira do río, ás primeiras palabras qu’aprendín, coas que teño qu’andar pola vida e coas que tamén sei dicir: Pan, Acariñar, Dolo, Amistá...

A mai d’Anxélica vai debullando recordos da súa vida, primeiro chea de penalidades nun hospicio e despóis criando á Anxélica, a filla que tuvo de solteira. Ésta estudia pra médico y, en contra de súa mai, vaise pr’África. Aínda qu’a mai nun entende aquela decisión e quer estorbala, Anxélica vaise o mesmo.Co tempo, a mai entende as razóis da súa filla e chega a aceptalas. Polo mor de sentimentos personales e dos durísimos acontecementos qu’Anxélica vive en África, ésta dalle á súa vida un xiro que nin ela mesma esperaba.Aurora G. Rivas nacéu na Antigua (San Tiso d’Abres) en 1948. Ten publicado nesta mesma editorial os poemarios «O viaxeiro da noite» (2004) e «Trinquilintainas» (2007), o libro «Contos, ducia e media d’eles» (2007) y os libros infantiles «Cinco contos pra xogar coa música» (2007) e «Rebelión na caixa máxica» (2009). Coordinóu a antoloxía de poetas do occidente asturiano «Na boca de todos» e ten publicadas en castellano as obras« La tierra vertical» (2005), «La sombra del alcaudón» (2007) e «La flauta del sapo» (2009)._x000D_

Son cinco contos presentados nun único libro, con ilustracióis a colores, dibuxos sinxelos e chamativos. Cinco contos pra estimular a creatividá, a socialización, a participación, a atención, o aprendizaxe de comportamentos e actitudes positivas frente dos máis e do mundo que teñen órredor. Teñen todos un fío d’enlace: a música qu’eles mesmos crean. Son contos interactivos, ainda que tamén valen pra contalos. Os nenos participan activamente no conto, como parte do mesmo, como protagonistas esenciales, e participan todos eles._x000D_

Alicia era unha velliña mui miu vella, arrugadiña como unha pasa, coa piel branca e casi trasparente y o pelo como se fora de fíos de prata. Na casa d’Alicia sempre había nenos. Pequenos todo o día e mais grandiños cando salían da escola. Antes d’ir merendar íbanse dafeito pra casa d’Alicia porque tiña unha Caixa Máxica da que salía todo o que se lle pidía.