BIOGRAFIAS.GENEALOGIAS.MEMORIA

NOVELA. CUENTO. NARRATIVA.

Uxío Novoneyra está xa gravemente enfermo e rememora a súa vida, desde O Courel da II República ás rúas de Zúric onde viu, a primeiros da década de 1990, os rapaces anestesiarse con heroína. Xorden así unhas memorias concibidas con aparencia de autobiografía, nas que a figura totémica de Novoneyra o inunda todo. En A distancia do lobo, Antón Lopo utiliza a obra do poeta, as súas entrevistas e os seus discursos para reconstruír a traxectoria vital dun escritor que mantivo a liberdade como principio irrenunciable. A partir dese material, e mediante unha serie de entrevistas con Elba Rey -viúva de Novoneyra- e con amigos e persoas que o trataron en vida, trénzase unha peripecia que se inicia cos estertores da vida e conclúe na infancia. A represión da ditadura, o principio de liberación dos pobos, a bohemia, o refuxio das tertulias ou as dificultades de forxar un ámbito cultural propio nos comezos da autonomía en Galicia, son algunhas das estacións dun percorrido que fai escintilar a práctica totalidade da poliédrica persoalidade dun home que converteu a poesía nunha forma de comportamento.

CATALOGO DE OBRAS ARTISTICAS.

1ª edición.

« " Corpo " é unha obra onde poesía, amor, sexo e morte conflúen na noda dunha escrita limpa e impactante. Concibido como unha serie de suites que poden visualizarse a modo de performance, este libro asombroso transita por paisaxes de fisicidade marítima e xeografía literaria, ofrecéndolles aos lectores chiscadelas de xogos reflexivos e concupiscencia. " Corpo " móvese na voz fronteiriza, traída a lume cun pulso poético admirable.» (Luís Cochón)

Baixo distintos nomes, Antón Lopo (Monforte de Lemos, 1961) desenvolve unha exploración poética que o aproximou ás latitudes da performance, do teatro e da acción. Actualmente dirixe a editorial Chan da Pólvora. Deuse a coñecer a finais dos anos oitenta con "Sucios e desexados", libro de poemas ao que seguiron, entre outros, "Manual de masoquistas" (1991), "Om" (1997), "Pronomes" (1998), "Fálame" (2004) ou "Libro dos amados" (2005). Nos últimos anos, indagou na oralidade e na poesía física con "Prestidixitador" (Teatro Galán, 2001), "Accións" (Galería Trinta, 2003), "Dentro" (Casa da Parra, 2005) e "Lampíricos" (Galería Dispara, 2012), propostas onde a escrita deu paso a outros soportes poéticos como fotografía, vídeo, instalación ou memoria. Como novelista, publicou "As reliquias" (Xerais, 1991), "Ganga" (Xerais, 2001) ou "Obediencia" (2010), Premio Garcia Barros. También cultivou o ensaio, a tradución e a biografía. A peza dramática "Os homes só contan até tres" (Xerais, 2005) valeulle o Premio Álvaro Cunqueiro e o poemario "Corpo" (Xerais, 2018), o VI Premio de poesía Manuel Lueiro Rey