Caballinos del diañu, lluciérnagues y caparines

Caballinos del diañu, lluciérnagues y caparines conformen una unidá temática coherente no que cinca al plasmu xaponés vertíu nel haiku. Estes tres families de insectos –que'amuesen la maravía polo que vuela con llixereza– llogren tener en vilu a un home como'l xaponés que quixo saber de sigo mesmu al traviés de lo qu'observaba del mundu. El haiku ye l'Arte de mirar, de mirar el mundu que nos arrodia cola implicación emocional d'a quien-y va la vida nello. El xaponés tradicional –como si fuera un neñu– cuando mira'l mundu, ye eso mesmo qu'él mira. Nun hai diferencia entre lo mirao y lo que ye mirao. Por eso'l poeta desapaez de la poesía de so, y por eso tamién, abondes vegaes, nin siquiera los compiladores de haikus –Lafcadio Hearn, ensin dir demasiao lloñe– dexen constancia del nome del autor d'un haiku. L'home desapaez pa que surda... ¿qué? ¿Una lluciérnaga? ¿Un caballín del diañu? ¿Una caparina? Non, non y non... Pa que apaezca lo que te fai desapaecer a ti. Pa que s'active en ti lo sagrao, que ye lo que sofita per dientro al haiku, lo que comunica mudo'l haiku. Lleer d'otramiente'l haiku xaponés ye delatar la nuesa propia insustancialidá, revelar la nuesa propia ceguera.