Giovanni Drogo tenientea tartariarren basamortuaren muga zaintzeko dagoen Bastiani gotorlekura bidali dute bere militar ikasketak bukatu bezain laster. Han ahalik eta gutxien geratu eta albait lehen berriro hirira itzultzeko asmoa darama, bizitza hirian egiteko. Poliki-poliki, ordea, ia oharkabean eta gotorlekuko diziplina obsesibo eta betiberdinak bere mendean hartzen du, eta hasieran egunak, asteak, hilabeteak, gero urteak joaten hasten dira, harik eta gero eta zurrunbilo bizkorrago batean, bakardaderik bakarrenean, bizitza igarotzen ari den bidearen bazterreko ostatu bakartian bere desbizitzari zentzua emango dion egiazko egitandi bakarra iristen zaion arte. Denboraren ihesa, ilusioen hutsaltasuna, gure bizitzari zentzua ematen asmatzen ditugun zentzurik gabeko helburuak dira Buzzatik oihartzunez, ispilamenduz, zantzuz osatutako egitura batez baliaturik eraikitzen duen eleberri honen gaiak. 1976an Valerio Zurlini italiar zinemagileak film bat egin zuen eleberri honetan oinarrituta, garai hartako Europako zinema-aktorerik garrantzitsuenek parte hartuz.  

Lugoko hegoaldeko lurralde gogorra da Caurel. Hango baso eta larreetako fauna eta flora bereziak dira. Mendizerretan, oraindik ere, arranoak hegan ikus daitezke, eta baso itxi eta ilunetan otsoen ulua entzuten da. Hantxe kokatu zuen Folek dorretxe eder antzinako bat. Negua da, gaztaina sasoia amaitzear dago, Abrantes etxeko ugazabak etxera itzuli dira. Mendizerran ehizan egitera etorri dira, baina elurte handi baten ondorioz, ezin izan dira mendira atera, eta etxe barruan geratu behar izan dute ugazabek zein zerbitzariek. Denak beheko su handi baten inguruan eserita daude. Kontu-kontari hasi dira beldurrezko ipuinak esaten eta, ezerezetik, sorginak, otsoak eta mamuak ateratzen hasi dira. Kanpoan, elur-malutak leihoen kristalen kontra joka ari dira, haize indartsuak ekarrita. Horixe da Kriseiluaren argipean liburuaren abiapuntua. Sutondoko ipuinen bilduma egiteko aitzakia. Anxel Folek hautemateko ahalmen izugarria eta jakin-min aseezina erakusten ditu. Ipuin horietako batzuk idazleak berak entzundakoak dira eta, gero, edukiaren mamia eta esatearen sena errespetatuz, Lugoko taberna edo kafetegi bateko txokoren batean eskuz idatzitakoak; beste batzuk, berriz, Folek berak asmatutakoak dira.  

“Han, zubiko kapijan, zeruaren ibaiaren eta muinoen artean, belaunaldiz belaunaldi jabetzen ziren hiri txikiaren filosofia jatorraz: bizitza mirari ulertezina dela, ahitu eta aienatu egiten delako etengabe, eta, hala ere, irmo eta sendo dirauelako, Drinaren gaineko zubiak bezala.” XVI. mendetik XX.era, lau mende pasa irauten duen kronika idatzi zuen Ivo Andritxek, Vixegrad hiriaren eta bertako hiritarren poz eta atsekabeen kontakizun xehea, Drina ibaia eta haren gaineko zubia direlarik amodio eta gorrotoen lekuko, naturaren nahiz historiaren gorabeheren ikusle mutu. Eguneroko gazi-gozoak samurtasun eta enpatiaz jasotzen ditu egileak, baina horien azpitik estatu interesen joko–taula dago Balkanetan, eta zibilizazioen arteko talka patuaren ezinbestekotasunez betetzen da, gizaldiz gizaldi …