En plena crise de creatividade, incapaz de entregar un libro comprometido, unha sorprendente nova no xornal -a detención dun home por escribir sobre as árbores e os paxaros- esperta a solidariedade dun autor que decide escribir cinco relatos protagonizados por árbores para esixirlle ao xuíz que o seu colega descoñecido sexa inmediatamente absolto. E así, como o zume das plantas, comezan a fluír as ideas e os personaxes: unha árbore namorado, a árbore do patio dunha escola, un semáforo e un bonsai que arelaban ser árbore, e unha árbore soñadora.

?Ola, papá ?dixo Bernardo. ?Agora non, Bernardo ?dixo seu pai. ?Ola, mamá ?dixo Bernardo. ?Agora non, Bernardo ?dixo súa nai. ?Hai un monstro no xardín e vaime comer ?dixo Bernardo? Este clásico de 1980 é unha inquietante e divertida historia para primeiros lectores, e á vez un toque de atención aos adultos, tan ocupados nas súas cousas que non atenden abondo as necesidades -xa non materiais, senón afectivas- dos cativos. Malia que Bernardo avisa os seus pais de que hai un monstro a piques de papalo, ningún lle fai caso. No cume do absurdo, o monstro chega a ocupar o lugar do neno no fogar, sen que ninguén máis da familia se decate e persistan en ignoralo, como facían co rapaz.

Cando romperon os ovos, os crocodilos reptaron ata a beira do río. Mais Cornelio ergueuse e foi o único que camiñou sobre as súas patas traseiras... A historia de Cornelio, como todas as obras de Leo Lionni, invita a pensar e a aprender importantes leccións vitais. O valor da diferenza, a comprensión e o respecto a quen non actúa segundo as convencións establecidas, ademais do esforzo que precisa a aprendizaxe, reflíctense neste clásico da literatura infantil.

Coma un borrón de tinta chinesa sobre un caderno en branco. Así cae a sombra de Mamá Corvo sobre as árbores. Arroupado coa súa manta de neve, o bosque dorme. Mamá Corvo gralla dende unha póla. ?Cinco minutos máis ?bocexa o vento... O bosque é o nevado escenario onde se atopan Mamá Corvo e Avó Oso, que interrompeu o seu letargo invernal, incapaz de lembrar onde agochou un segredo. Non está entre as árbores, nin no tobo, nin na lagoa? e a inseguridade da dúbida faino sentirse vulnerable. O misterio envolve esta fermosa obra narrativa na que a natureza é un personaxe máis; unha natureza humanizada pola poética do texto de Pedro Mañas, con metáforas que acentúan o ton descritivo da historia.

Ensinar o alumnado a «ler o mundo» para poder transformalo é o obxectivo da escola, segundo Paulo Freire, o máis célebre educador brasileiro. Coñecido polo método de alfabetización de adultos que leva seu nome, a súa obra máis destacada é ?Pedagoxía do oprimido? (1968), convertida nunha icona da pedagoxía progresista e nun clásico do pensamento. Parte dunha fonda e complexa lectura da realidade latinoamericana, propoñendo unha vía e un horizonte para a transformación radical das persoas e das sociedades.

Despois do premiado ?Un dous tres, que ves??, esta nova proposta segue apostando pola dimensión lúdica do libro e da lectura, co tándem texto-ilustracións como fórmula para recoñecer palabras e imaxes a través da rima e do ritmo. Este libro presenta un esquema baseado na repetición e o xogo encadeado de personaxes extraños e desgarbados en diferentes situacións e actitudes. Nesta ocasión, a galería de figuras que se asoman a estas páxinas destaca polo seu aspecto aparentemente inquedante: vampiros, pantasmas, monstros e esqueletos súmanse a animais a primeira vista desagradables, perigosos ou asociados á mala sorte como arañas, carrachos, serpes, tiburóns, crocodilos, gatos negros ou morcegos. Con todo, proxectan unha ollada tenra, afectuosa e burleira que nos atrapa e fainos sorrir.

Michèle Petit fai unha reflexión a prol da literatura e da arte, en todas as súas formas, coa intención de que chegue a formar parte da nosa vida cotiá, especialmente na das rapazas e rapaces. ?Ler o mundo? nace como un acto de rebeldía ao comprobar que a lectura estase a converter nun instrumento para conseguir rendabilidade inmediata, como se a utilidade fose a súa única razón de ser.

Hai máis de 2.500 anos que o escravo Esopo, un famoso personaxe da Grecia clásica, escribiu as súas fábulas, que foron documentadas por figuras senlleiras como o historiador Herodoto, o filósofo Platón e o comediógrafo Aristófanes. Desde entón, estas breves e exemplares historias protagonizadas principalmente por animais personificados que falan, foron difundíndose ao longo dos séculos en todas as linguas e por todo o mundo.

?Paso a paso?, un clásico de Leo Lionni de 1960, foi o seu primeiro libro de fábulas, protagonizado por unha astuta eiruga que se enxeñou para non ser devorada por diversas aves. As peripecias comezan cun paporrubio que sucumbe ante a curiosidade de saber cantos pasos mide a súa cola. Así é como este ocorrente insecto irá medindo o pescozo do flamengo, o peteiro do tucano e outras partes non menos singulares na anatomía dos paxaros que van aparecendo na historia. Ata que unha vez máis, en risco de ser engulido, o verme volverá sacar partido da súa intelixencia e imaxinación para saír airoso dun xeito que sorprenderá os lectores.

O abrenoites, o metrocol, o tibulatas, a bolbopecha... Por terra, mar e aire, estes singulares animais sorprenderán o lector, animándoo a contemplar os trebellos da súa contorna con outro punto de vista, porque nada é o que parece. Ideas que van e veñen, xogos de palabras, ferramentas que deixan de ser o que son para camuflarse nun espazo alleo... Neste libro de creación conxunta entre Xosé Ballesteros e Juan Vidaurre, os autores descontextualizan o significado das cousas, alteran por sorpresa o seu estado natural e propóñenlle ao lector un xogo próximo ás greguerías de Gómez de la Serna para descubrir a vida oculta dos obxectos, cunha proposta estética chea de humor e paradoxos.