«Metáfora da metáfora» é unha reflexión sobre a palabra literaria como forma de poder e, en última instancia, sobre o poder da palabra nunha meditación sobre o amor sancionado pola tradición literaria masculina e sobre a necesidade de inventar novos paradigmas.
En «Amor de tango» María Xosé Queizán presenta unha novela que reconstrúe o Vigo da república e da represión franquista a través dos recordos de Margot, unha das protagonistas. É a novela das mulleres que durante os esperanzados anos 20 e 30 foron rapazas activas, ilusionadas e decididas a descubrir o mundo. É a novela das traballadoras que espertaron á vida naquela urbe pioneira, atlántica e liberal que era o Vigo de preguerra. É a novela das obreiras das fábricas de sardiñas que están estreitamente ligadas ao desenvolvemento industrial da cidade e da ría. É a novela dos transatlánticos, das fábricas de salgadura, do Cable Inglés, das grandes Navieiras, da emigración, do Berbés. Memoria viguesa, intimismo, historia miúda e persoal e retratos construídos desde un eficaz realismo constitúen os eixos sobre os que gravita este fermoso e inesquecible canto a Vigo e ás mulleres que a poboaron.
En Amor de tango María Xosé Queizán constrúe unha novela que reconstrúe o Vigo da república e da represión franquista a través dos recordos de Margot, unha das protagonistas. É a novela das mulleres que durante os esperanzados anos 20 e 30 foron rapazas activas, ilusionadas e decididas a descubrir o mundo. É a novela das traballadoras que espertaron á vida naquela urbe pioneira, atlántica e liberal que era o Vigo de preguerra. É a novela das obreiras das fábricas de sardiñas que están estreitamente ligadas están ao desenvolvemento industrial da cidade e da ría. É a novela dos trasatlánticos, das fábricas de salazón, do Cable Inglés, das grandes Navieiras, da emigración, do Berbés. Memoria viguesa, intimismo, historia miúda e persoal e retratos construídos desde un eficaz realismo constitúen os eixos sobre os que gravita este fermoso e inesquecible canto a Vigo e as mulleres que a poboaron.
“Non o abras como unha flor” compendia a obra poética de María Xosé Queizán desde comezos de 1980 ata a actualidade: tres poemarios, “Metáfora da metáfora” (1991), “Espertar das amantes” (1993), “Fóra de min” (1994), e un conxunto heteroxéneo de poemas independentes, “IV poemas a Rosalía”, “Homenaxes”, “Guerra”, “A dona dos Cárpatos” e “Lei do mercado”. Poesía de expresión austera candente e antisentimental, iconoclasta, suxestiva e humorística onde a autora consegue adaptarse con ductilidade aos máis diversos temas e canalizar as diatribas filosóficas sen perder o decidido compromiso cos conflitos de actualidade.
EDICIÓN LITERARIA-NARRATIVA-.
EDICIÓN LITERARIA-NARRATIVA-.
INFANTIL E XUVENIL-XABARÍN-.
Este é o testemuño literario dunha vida intensa e comprometida, a autobiografía que traza a traxectoria vital dunha das autoras máis relevantes e influentes da literatura galega e, ao tempo, o relato de toda unha época. Desde os primeiros anos da súa infancia viguesa, escritos cunha prosa brillante, ata a actualidade, a escritora María Xosé Queizán vai debullando a súa vida en primeira persoa. Nela afloran os ecos dos distintos tempos que viviu e protagonizou. Esta é unha obra que, sen dúbida, redimensiona a súa autora na Galicia deste último medio século. María Xosé Queizán escribe impulsada, como aclara no limiar, pola súa propia conciencia: «Por que escribo sobre min? Ha ser polo mesmo motivo que actúo, que falo, que me dedico ao oficio de escribir, por unha conciencia de ser un elo na calceta universal e estar obrigada, si obrigada, a actuar para non interromper o labor».
