Jean-Baptiste Grenouille naceu seis anos antes da Revolución Francesa no barrio máis fedorento de París. Dende a súa nacenza ten unha extravagante cualidade: non desprende olor ningún, polo que lle atribúen a presenza dalgún demo. Tamén posúe un don excepcional: un olfacto prodixioso que lle permite percibir todos os aromas do mundo.

Esta obra, publicada en 1970 e considerada a mellor novela
canadense do século XX, comeza coa definición que o autor fai
do quinto en cuestión no contexto das compañías operísticas:
"O rol que, malia non ser nin o do heroe nin o da heroína,
nin o do confidente nin o do vilán, resultaba fundamental
á hora de resolver a trama dun modo satisfactorio". «O quinto en cuestión» é un relato de relixión e moral, de mito
e de historia, que amosa a mestría literaria de Robertson Davies pola súa capacidade para tratar temas diversos con acerto,
naturalidade e verosimilitude, cativando a atención dende
as primeiras páxinas.

A serie «Quen son? Crías de animais» presenta varias especies
de mamíferos e de aves agrupadas por continentes para inspirar
a curiosidade pola fauna e polo coidado da natureza dende
as primeiras idades. Cada título inclúe sete crías: con textos sinxelos
e descritivos, acompañados dunha suxestiva ilustración, cada unha
preséntase cunha adiviña e establece un diálogo directo e activo
coas lectoras e cos lectores; o enigma resólvese ao pasar a páxina, onde aparece coa súa familia no seu hábitat natural, ampliando
a información sobre a contorna, os costumes e as características
físicas dos adultos. Son textos cientificamente rigorosos
que plasman a realidade da natureza de forma doada
e comprensible, ademais de amosar a biodiversidade
e as distintas formas de crianza.
Realizadas con grafito e suavemente coloreadas, as imaxes son
realistas e de gran detallismo, fieis aos canons da ilustración científica, e destacan pola expresividade e pola tenrura
dos protagonistas.

A serie «Quen son? Crías de animais» presenta varias especies
de mamíferos e de aves agrupadas por continentes para inspirar
a curiosidade pola fauna e polo coidado da natureza dende
as primeiras idades. Cada título inclúe sete crías: con textos sinxelos
e descritivos, acompañados dunha suxestiva ilustración, cada unha
preséntase cunha adiviña e establece un diálogo directo e activo
coas lectoras e cos lectores; o enigma resólvese ao pasar a páxina, onde aparece coa súa familia no seu hábitat natural, ampliando
a información sobre a contorna, os costumes e as características
físicas dos adultos. Son textos cientificamente rigorosos
que plasman a realidade da natureza de forma doada
e comprensible, ademais de amosar a biodiversidade
e as distintas formas de crianza.
Realizadas con grafito e suavemente coloreadas, as imaxes son
realistas e de gran detallismo, fieis aos canons da ilustración científica, e destacan pola expresividade e pola tenrura
dos protagonistas.

Estamos no ano 50 antes de Cristo. Toda a Galia está ocupada polos romanos... Toda? Non! Unha aldea poboada por irredutibles galos aínda segue resistindo o invasor. E a vida non é doada para as gornicións de lexionarios romanos nos reducidos campamentos de Babaórum, Aquárium, Laudánum e Petibónum...
Nesta ocasión todos os homes da aldea embarcan con rumbo a Grecia para participar nos Xogos Olímpicos e darlles unha vez máis unha malleira aos romanos. Pero as cousas complicaranse cando descubran que non poden usar a poción máxica para gañar.

A novela «Coidadora», de María Marco, Premio Xerais 2020, descóbrenos unha nova e orixinal autora que aborda un tema de enorme actualidade: o das coidadoras. Os coidados signifícanse como a expresión máis radical da disidencia, como un acto político, revolucionario e antiprodutivista capaz de desconcertar o capitalismo. A través dun relato poliédrico, a personaxe principal conéctanos con intrahistorias, metahistorias, ideas ou conceptos que rematan nunha verdadeira baixada aos infernos de xeito catártico. «Coidadora» é unha obra ateigada de referencias, fragmentaria e resistente, capaz de dialogar cos problemas da sociedade actual, facéndonos partícipes da tensión e da angustia que provocan as tarefas dos coidados a persoas dependentes. A autora bota man de textos narrativos, líricos ou científicos para construír unha paisaxe literaria con distintos planos que dan lugar a unha obra singular, suxestiva e atrevida.

A vida diaria dos romanos é unha viaxe no tempo á Roma clásica para descubrirmos como vivían os seus habitantes. A través das páxinas deste libro, que percorre as distintas etapas da historia de Roma, asistimos ao nacemento dun neno ou nena, ao primeiro día de escola, aos seus enredos... Sabías que Roma foi fundada por un neno? Aquí cóntase como eran os xoguetes dos romanos, como se entretiña a rapazada, como vestían e como se bañaban, que comían, que deuses tiñan e como eran as súas casas. Tamén descubrimos as pegadas que os romanos deixaron en Galicia.

Por incrible que pareza, falar da menstruación segue sendo complicado e mesmo controvertido. Un proceso corporal e cultural que afecta nalgún momento da vida a máis da metade da poboación humana non debería ser un tema fundamental de reflexión? Cun enfoque desenfadado e co obxectivo de facernos reflexionar, Bárbaras! utiliza a menstruación como vía de entrada para achegarnos unha gran diversidade de temas: os corpos, o sexismo, a ecoloxía, o racismo, a transfobia. Porque, ao final, falar da regra é falar do mundo enteiro e, en particular, de tantas Bárbaras! que se negan a seguir os ditados e que, coa súa rebeldía, crean un mundo mellor para tantas outras.

En 1996 Xela Arias publica «Darío a diario», un libro de poemas dedicado ao seu fillo, que ofrece unha visión desidealizada e ao tempo fonda e entrañable da experiencia da maternidade. En palabras da propia poeta: «"Darío a diario" non naceu coa vocación de ser o que hoxe é: un libro encadernado e público. Foi, no seu principio, a necesidade imperiosa de explicarlle ao meu fillo o manifesto íntimo e interno de intencións maternas nas que el mesmo, polo feito de existir, me obrigaba a moverme; o compendio de contradicións que a maternidade me provoca.»
Nesta nova edición os poemas veñen acompañados por ilustracións do artista Rubén Santiago.

«O infinito nun xunco» é un libro sobre os libros. Os libros e a súa historia, os libros e o seu nacemento, os libros e o seu impacto social. Irene Vallejo condúcenos a través dunha fascinante viaxe pola historia dos libros, ese asombroso artefacto que atravesou o espazo e o tempo. Ao longo de trinta séculos, a fabricación dos libros botou man do fume, da pedra, do barro, dos xuncos, da seda, da pel, das árbores e, finalmente, do plástico. Esta é unha abraiante aventura colectiva protagonizada por miles de persoas que ao longo dos séculos fixeron e protexeron libros: narradoras orais, escribas, iluminadores, tradutoras, vendedores ambulantes, mestras, sabios, espías, rebeldes, monxas, escravos, aventureiras, lectoras e lectores... «O infinito nun xunco» é un libro orixinal, entretido, erudito; unha alfaia literaria que se le coma unha novela. Escrito cunha voz profundamente literaria, que conecta trinta séculos de historia, Irene Vallejo constrúe rutas que se deteñen na Vila dos Papiros, nos pazos de Cleopatra, nas primeiras librarías coñecidas e nos talleres de copia de manuscritos, nas fogueiras dos códices prohibidos, no Gulag, na biblioteca de Saraxevo e no labirinto subterráneo de Óxford en 2000. Son rutas que vencellan os clásicos co trepidante mundo contemporáneo, conectándoos cos debates actuais.