As páxinas deste libro son a porta de entrada a un xardín de versos onde o autor, Antonio García Teijeiro, dialoga coa poesía do gran Federido García Lorca. Nese xardín marabilloso que é a obra de Lorca agroman estes poemas de formas varias e medidas diversas; poemas musicais, rítmicos, cheos de luz, lúdicos, críticos, brillantes e sobre todo vitais, pois son froito da conversa íntima entre dous poetas que aman a vida.

Coa sutileza con que se desprazan as aves no aire, os poemas de Antonio García Teijeiro, Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil, dialogan neste álbum coas excepcionais ilustracións de Marcos Viso. Ambos os dous seguen o rastro das pegadas que Rosalía de Castro deitou sobre as palabras, sobre a natureza e sobre o amor. Un traballo elegante e delicado, que destila emoción, evocación e coñecemento, e logra crear unha atmosfera abraiante, irrepetible.

•

• Antonio García Teijeiro (Autor/a). Antonio García Teijeiro (Vigo 1952) é un dos grandes poetas e narradores da literatura infantil e xuvenil galega. Ten publicada unha extensa obra poética dirixida ao público máis novo, máis de cincuenta títulos, iniciada en 1988 cos libros “Coplas”, “Nenos” e “Aloumiños”. En Xerais publicou os seguintes títulos de poesía: “Retorno ós lamentos” (1988), colección Ventobranco; “Ventos” (1992), ilustrado por Ana G. Buhigas; “Lueiro de papel” (1995), ilustrado por María Antonia Pascual; “Na fogueira dos versos” (Xerais 1996), ilustrado por Enjamio, Premio Merlín 1996, Lista de Honra do IBBY 1997 e Premio Pier Paolo Vergerio 1998; “O que ven os ollos dos nenos” (Xerais 2001), prosa poética, ilustrado por Fino Lorenzo; “Os nosos versos” (1997, Xerais 2003), antoloxía poética, ilustrado por Fino Lorenzo; “Chove nos versos” (2004), ilustrado por Lázaro Enríquez; “Recendos de aire sonoro” (2011), ilustrado por Fino Lorenzo; “Un rato díxolle á lúa” (Xerais 2013), antoloxía da súa obra preparada por Fran Alonso, ilustrada por Xosé Cobas; “Lendo lendas, digo versos” (Xerais 2015), en colaboración con Antonio Reigosa, ilustrado por Xosé Cobas, Premio Gala do Libro Galego á mellor iniciativa bibliográfica 2016 e “Poemar o mar” (Xerais 2016), ilustrado por Xan López Domínguez, Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil 2017, e "Paseniño, paseniño", ilustrado por Marcos Viso (Xerais, 2018). No eido da narrativa para mozos e mozas ten publicado en Xerais: “ En voz baixa” (1998); “Os peixes de cores” (2002), ilustrado por Xosé Cobas; “Honorato, o rato namorado” (2007), ilustrado por Manuel Uhía e “Verbas de sal” (Xerais, 2011), ilustrado por Alberto Vázquez. Tamén preparou a “Antoloxía de Celso Emilio Ferreiro” (1989) publicada na Biblioteca das Letras Galegas., Marcos Viso (Ilustrador/a). Marcos Viso (Ourense, 1973) é arquitecto técnico pola Universidade da Coruña, profesión que exerceu ata o ano 2013, cando decidiu dedicarse á ilustración. Despois de terminar o Ciclo Superior de Ilustración na Escola de Arte e Deseño Antón Faílde de Ourense, realizou en 2013 o curso «Taller do A ao Z, realización dun álbum ilustrado», impartido por Jorge Zentner, Mariona Cabassa e Rebeca Luciani en Barcelona. Na actualidade reside en Ourense, onde traballa en varios proxectos persoais de álbum ilustrado e imparte clases de debuxo e ilustración. En Xerais publicou o álbum «Vaite xa!» (2016) e ilustrou os libros «Unha casiña branca» (2015) de Marcos Calveiro, «Todo o tempo do mundo» (2016) de David Pérez Iglesias, Premio Merlín de Literatura Infantil, «Avións de papel» (2017) de Xavier Estévez, e "Paseniño, paseniño" de Antonio Garcia Teijeiro. Dá noticia dos seus traballos na web: www.marcosvisoilustracion.com.
• IBIC: INFANTILES, JUVENILES Y DIDÁCTICOS>POESÍA, ANTOLOGÍAS, ANUARIOS PARA NIÑOS Y ADOLESCENTES;IBIC: INFANTILES, JUVENILES Y DIDÁCTICOS>POESÍA, ANTOLOGÍAS, ANUARIOS PARA NIÑOS Y ADOLESCENTES>Poesía (infantil/juvenil);Edad Lector: EDAD/NIVEL DE INTERÉS>Edad de interés: a partir de 10 años;

• INFANTIL E XUVENIL>PEQUENO MERLÍN>Albums.

“Poemar o mar” é un libro de poemas que forma parte da triloxía que se completa con “En la cuna del mar” e “Palabras do mar”. Nestas tres obras o mar é o gran protagonista, un mar que ronca, que molla con poemas, que ten trenzas, que anda murcho, que chora por dentro e cala por fóra. Mares con ondas amarelas, con illas coma estrelas, mares de plumas que son de auga e mel, mares de tinta verde con barquiños de papel.

La poesía de Antonio García Teijeiro brota con una enorme fuerza natural, llena de vida, de luz y de musicalidad.



«Simpáticos, hermosos, divertidos, sensibles, punzantes, libres, salados, mágicos, otoñales, perennes», estos poemas transmiten emoción, belleza y solidaridad.



Dijo el ratón a la luna es el cofre de los tesoros de la poesía de Antonio García Teijeiro. En su interior se guarda la esencia de sus versos, la poción mágica con la que, en palabras de Fran Alonso, «la luna dejó impreso en ellos un sabor antiguo, un sabor a cuna, un sabor sincero que se nos mete dentro». García Teijeiro atesora en su haber 31 años escribiendo poesía infantil. Desde la publicación de Nenos (1988), sus versos se enredan en los labios de los lectores y lectoras, «divertidos, lúdicos, pero también haciéndonos sentir, y pensar, empujándonos con sus vientos de ideas y emociones juguetonas». Dijo el ratón a la luna exprime, antologados por Fran Alonso, esos 31 años de poesía infantil.

El protagonista de estos versos es el mar. Un mar que ronca, que moja con poemas, que tiene trenzas, que camina seco, que llora por dentro y cala por fuera. Mares con islas como estrellas, mares de plumas que son de agua y miel, mares de tinta verde con barquitos de papel.

En Recendos de aire sonoro as notas musicais e as palabras danse a man e camiñan xuntas polos vieiros que trazan os versos. Nos seus poemas ecoa o violín, treme a arpa, percute o timbal, láiase a gaita, Beethoven saúda a Bob Dylan mentres berran as guitarras de rock e a orquestra se despista. Un libro para ler cos cinco sentidos.(*CR*)As dúas paixóns de Antonio García Teijeiro, a música e a poesía, establecen un diálogo fascinante neste poemario fermosamente ilustrado por Fino Lorenzo, que vai espertar nos lectores e lectoras sensacións vivas e profundas, cargadas de emoción.(*CR*)

Vilamollada é unha vila máis ben pequena, con nubes negras e brancas que tinguen de gris as súas rúas estreitas, cun sol morno que aloumiña os tellados das casas e unha choiva que se perde no mar, facéndolle cóxegas ás ondas. Vilamollada tamén ten unha taberna, unha escola e unha biblioteca pechada, e… o seu tolo. Si, Vilamollada ten o seu tolo como todas as vilas. Ou iso din algúns.
Don Evaristo, que así se chama o suposto tolo, vive só nun cuarto alugado da Pensión Malola, unha das máis cutres de Vilamollada.