EDICIÓN LITERARIA-XERAIS PETO-Abismos.

A intención argumental de dz ou o libro do esperma de Samuel Solleiro é a de problematizar e mesmo anular o concepto de masculinidade entendida sobre todo, pero non unicamente, a través do elemento sexual e paralelamente e en consecuencia, asasinar o propio suxeito (sexuado, canónico) construído pola modernidade occidental. Se ben as súas tramas son independentes, os relatos deste libro son chanzos nesta idea até o final, en que o suxeito e mutilado sexualmente e proponse un novo futuro cun novo suxeito: híbrido, travestido, vital, sensual e nostálxico. Desafiar a natureza é divertido e mesmo sexualmente excitante. Un entroido para sempre.

Retablo herético de actitudes religiosas, canibalismo sacrílego, nítidas visiones apocalípticas sobre un fondo Magritte, estampitas reconvertidas en provocadora esencia de pecado capital. Y sobre todo humor. Un humor extraño e incluso algo desafecto que empapa los trece cuentos que componen estas Elegías como la lluvia de esos pueblos gallegos en los que se sitúa la acción.
"Un día que Dios estaba despistado se acercó Manolo Simal por detrás, silencioso, y lo encerró dentro de un frasco de cristal. Dios gritó, lloró, se revolcó y golpeó las paredes del frasco con todas sus fuerzas, pero no fue capaz de escapar, y Manolo Simal lo colocó detrás del mostrador de su ultramarinos, junto con sacos de azúcar y grandes botes de aceitunas en agua."
Samuel Solleiro (Tui, 1982) es narrador en lengua gallega. Además de "Elegías a Dios y al Diablo" ("Elexías a Deus e ao Diaño", 2001) ha publicado "dz ou o libro do esperma" (2006) y textos dispersos. Licenciado en Antropología, es socio fundador del proyecto editorial autogestionado Estaleiro Editora y del grupo de rock Ataque Escampe.

Gran tiburón branco contén cinco historias diferentes que comparten un mesmo clima de violencia, de vergoña e de cansazo, e tamén o feito de estaren narradas en primeira persoa por seres que moran á beira dun terraplén, da fronteira entre o coñecido e o que vén despois do coñecido: unha muller que engana o seu home catedrático cun guía turístico; un empregado do matadoiro que sospeita que o seu veciño pode ser xudeu; unha escritora posmoderna que descobre en México a existencia do mundo real; un músico fracasado que de pura deixadez desencadea a involución da especie; un tipo que narra a súa adolescencia sureña na que nunca pasaba nada e o pouco que pasaba non significaba nada en particular. (*CR*)Nos cinco textos está presente a literatura pero dunha maneira tanxencial: aparece como subterfuxio, de pasada. Os cinco narradores narran de casualidade (o acto de narrar é para eles unha experiencia inusual) e nunca volverán facelo, as súas voces non reaparecerán. De aí que os textos de Gran tiburón branco non rematen en final feliz, nin tráxico, nin aberto, senón no punto no que engadir algo máis, seguir escribindo en suma, sería insoportablemente redundante e un pouco ridículo. Suxírese así, unha e outra vez, a idea de que algo grande, demasiado grande (a literatura, o mundo) está a piques de rematar.