En la histórica y hoy lamentablemente olvidada Torre de Caldaloba (Cospeito, Lugo), resistió a las tropas castellanas, hasta su muerte, Constanza de Castro, hija del legendario Mariscal Pedro Pardo de Cela. Sobre este hecho y lugar, el premiado poeta y narrador Xesús Rábade Paredes (Seixas-Cospeito, 1949) crea una leyenda histórica, que ha sido reconocida en 2019 con el 1º Premio en la primera edición del Certamen de Poesía Torre de Caldaloba, que convoca el ayuntamiento de Cospeito.

Poemas para el combate en esta época de vencidos y derrotas. Una poesía de altura sobre ruinas y frente a ellas. Estos nuevos versos de Xesús Rábade Paredes (Seixas, Cospeito-Lugo, 1949) son un grito para despertar a los rendidos; también un lamento contra la desolación. Se alza en ellos la voz contra los malditos, los ruines y los mercaderes.

Premio Blanco Amor 2006. Novela na que se cruzan, en conxunción coral e sobre un ritmo jazzístico de fondo, tres xeracións que dialogan e debaten. Como na vida mesma. Desde a fanada esperanza republicana dos máis vellos á expresión vitalista dos seus netos rebeldes, criados na abundancia e nas trampas do consumo. En Mentres a herba medra o mundo urbano, omnipresente, e o rural, evocado, simbolizan a andaina dun país que se afirma e se transforma.

SOCIOLOGIA. DEMOGRAFIA.

1ª edición.

Divida en dúas partes ben diferenciadas, Memorias dun expósito e Aldo Polo en Santiago, esta novela intérnase de novo na Galicia do século XVII da man de inquisidores, intelectuais, exorcizados, pintores célebres e xentes do común. Mediante unha linguaxe que recrea os modos retóricos da época, o autor vai desvelando un mundo tenso e conflitivo que asiste a unha encarnizada batalla entre un poder despótico, sustentado na superstición e no medo, e unha razón que demanda a liberdade espiritual como condición indispensable para o seu desenvolvemento.

Un emigrante galego na Europa dos anos sesenta lembra a súa infancia na aldea e a relación cunha noiva da cal se ten que separar. O relato, que aparece mergullado no lirismo que caracteriza a obra de Rábade Paredes, adquire un carácter simbólico, na que o sentimento da terra chega a ser totalizador. Ao final, os personaxes, que conservan sempre unha clara entidade humana, trascenden a súa propia historia e acaban convertidos en metáfora dun país, dunha xente, dun drama, dunha queixa… É precisamente esta forma de parábola a que lle outorga un significado trascendente a esta novela.

Hai nesta novela unha reflexión constante sobre o idioma desde o mesmo proceso de escritura, co propósito de transmitir a magnitude da tensión emocional que as criaturas de ficción experimentan nun ambiente clausurado e neurótico. O espazo narrativo que exploran estas páxinas é tan pouco convencional como a multiplicidade de situacións creadas, de ópticas narrativas, de accións novelescas que diverxen ou conflúen e de curiosos personaxes que aparecen e desaparecen, que se reencarnan e transmutan.

O diálogo que establece un recluta desde o campamento con Saraverde, a rapaza dos seus soños. Unha historia dura, contada cun estilo directo e descarnado.