O título parte dunha frase de Jorge Luis Borges referida ao quefacer literario. Percorrendo un camiño que conduce de Aberdeen á Limia, de Uruk a Mondoñedo, de Atila a Pardo de Cela e á raíña Lupa, Vítor Vaqueiro mostra novamente as obsesións que caracterizan a súa obra narrativa e poética: o Tempo, o Mito, a inxustiza despótica inherente ao Poder, a Memoria imperiosa, a Infancia, e, por riba de todo, a Morte inevitábel.

Como suxire o título, Os espellos do tempo xira ao redor de dúas ideas: a de reflexión, no dobre sentido de pensar e reflectir, e a de simulacro. No interior do texto narrativo conviven dous "eus", un deles é o narrador e o outro unha construción formada por acumulación de diferentes "eus" que acaban por constituír, en verbas do propio Vaqueiro, "un dispositivo frankensteiniano", un personaxe híbrido que podería ser fillo dun estratega que manexase con habelencia as ferramentas de Photoshop. A novela aliméntase de imaxes procedentes da fotografía e do cinema. O individuo fragmentado, característico da sociedade actual, é o punto de referencia a partir do cal o novelista explora as relacións entre fotografía, texto, realidade, verdade e verosimilitude. Os espellos do tempo, amais dun álbum fotográfico, contén un amplo álbum de citas final. Álbum fotográfico e citas que pretenden dar sentido, non só a través dos propios textos citados (e, polo tanto, traídos á memoria do lector), a unha exploración das linguaxes que abala entre texto e imaxes, imaxes e texto, para desvelar as diferentes facianas da realidade.

Castros e tesouros, encantamientos e meigas, doenzas e ánimas, os santos e os demos... Todos os lugares da lenda: Abegondo, Xinzo, Fisterra, Santo Andrés de Teixido... Unha achéga aos mundos da maxia, de lenda, de mito ou de conto marabilloso que poboan as xeografías do país.

Longos anos de estudio e de preparación precederon esta singular guía, anos de viaxes por Galicia, lendo e escoitando, recollendo o sabido e descubrindo o esquecido. Nunha primeira parte, familiarízanos o autor coa "Ollada marabillosa" presentando sitios, personaxes e feitos que constitúen o universo máxico deste país fisterrán e das súas xentes: castros e tesouros, meigas e encantamentos, a santa compaña e os lobos. Na segunda parte -"O lugar da lenda"- amósanse as tradicións vencelladas a lugares concretos: desde Abegondo ata Xinzo de Limia, pasando por San Andrés de Teixido, Santiago, Mondoñedo e toda a xeografía máxica de Galicia. Con máis de 200 fotografías e gravados e 50 mapas de localización, esta Guía da Galiza máxica é un gozo non soamente polo seu contido, senón tamén por unha presentación gráfico-visual que ameniza a lectura.

A morte de Herminio Rotea, un galego emigrado no Brasil, é o feito arredor do cal xira esta novela, que se vai edificando mediante os testemuños que deitan sobre o finado aqueles que o coñeceron. Este é o punto dun libro que, como quería Cortázar, apunta á creación "dun lector tan activo e batallador como o propio novelista".

Despois do éxito da súa Guía da Galiza máxica, o escritor e fotógrafo Vítor Vaqueiro, que en 1983 recibiu o Premio da Crítica Española polo poemario A fraga prateada, fai unha incursión no mundo da narración curta. O resultado é literatura ambiciosa e esixente, ao tempo que rebordante de tensión ética e estética, na que as lembranzas persoais e a memoria colectiva percorren un único camiño. Nos dez relatos que integran Os xenerais de África, recréase un espazo xeográfico claramente definido e chégase, partindo de escenas situadas en Vigo, a un tratamento intenso de temas universais.

Sistemática, teimosa, incesantemente, o home volve ao mito. A ese mito que se tenciona tamén, teimosamente, rexeitar. A ese mito considerado como etapa precientífica no desenvolvemento humano. O propósito deste libro é actuar unha vez máis sobre o terreo do mito.

Informe da gavilla é unha historia, unha narración na que incluso se advirte un certo fío argumental. Para contar, o libro sérvese de recursos variados: pequenas cantigas, poemas en prosa, linguaxe xornalística, informes burocráticos, etcétera. En 1979 mereceu unha mención especial nos Premios da Crítica de Galicia.