Unha ollada galega e orixinal da historia da literatura infantil e xuvenil.
Por que o lobo debe seguir comendo á Carapuchiña?
Era Alicia unha nena burguesa?
Contra a absurda concepción de opoñer unha cultura «elevada» fronte á literatura infantil e xuvenil.
Un libro para coñecer a lix galega universal.

Nun souto moi grande, moi escuro e moi perigoso vivían un lobo moi grane, moi negro e moi perigoso, tamén vivía un oso moi moi grande, e moi moi negro, e moi moi pero que moi perigoso e un coello moi pequeno, moi branco e moi pero que moi pouco perigoso.

PSICOLOGIA.

PSICOLOGIA.

Anxos en tempos de chuvia é a historia dunha rapaza e tres rapaces que morren na madrugada viguesa dun sábado nun accidente de automóbil. Moncho, irmán de Anxos, a rapaza falecida non quere aceptar as explicacións oficiais sobre a causa do accidente. A partir deste momento Moncho actúa coma un investigador, si, coma un detective que anda na procura de pegadas. Pero, en certo modo, coma un detective ó revés, porque o que Moncho busca non son as pegadas dun crime, senón pegadas dunha inocencia. A novela cunha trama artellada moi coidadosamente, aborda dende temas tan actuais como a problemática dos accidentes de tráfico, a droga, o consumo de alcohol, a sida, o rock bravú, a lingua e a identidade galegas..., ata os temas de sempre da mocidade como o amor, a iniciación á sexualidade adulta, a reflexión sobre a relixión e a existencia, e sobre todo, a consideración da morte como unha experiencia vivida.

Arno ó baixar do aerobús, de volta da escola, atopou ós vehículos da policía e a dúas ambulancias aparcadas diante da súa casa, unha inmensa torre de oitenta e cinco andares, habitada por duascentas familias. Arno soubo con total seguridade que a traxedia ocorría na súa casa e que nela os seus pais desempeñaban un papel sobranceiro e doloroso. Na mesma porta, un equipo móbil de televisión tomaba imaxes, mentres o comentarista, co micrófono na man, discutía cun policía que se negaba a deixalo pasar ó interior. «Comprendo como te sentes, –díxolle o inspector Lesoto–, pero seguramente terás interese en que descubramos os culpables deste crime».

Ainteracción entre estética e teatro deu lugar, ao longo da historia, a un amplo abano de reflexións e realizacións prácticas. Delas derivan os estilos escénicos que trazan diferentes camiños para configurar os mundos dramáticos. Desde Aristóteles ás últimas vangardas do século XX, esta relación foi sumamente fructífera, como mostra Miguel Vázquez Freire nun estudo no que se espoñen os principios básicos da estética teatral.