«Alcatrán» reconstrúe unha historia calada. Sela un pacto entre xeracións. Indaga nunha lingua fesa que dá espazo ao cuco e ao andazo. Habita unha comarca que non confunde o exterminio co progreso. Desprega unha constelación de supervivencias, case unha promesa de futuro. Íntima e tan fráxil, esta epopea.

En “Exhumación”, a xuízo do xurado que lle concedeu o Premio Manuel Lueiro Rey, escóitase «o tempero dunha voz moi afinada, chea de resonancias e lecturas que o autor soubo procesar para ofrecer unha aproximación ben persoal a temas e motivos entre os que a memoria dos desfavorecidos, represaliados e desherdados resulta decisiva». Ademais, o xurado subliñou do poemario a súa «arquitectura moi sólida e tramada» e o feito de que a «dicción culta da obra convence polo seu poder evocador e a fulguración das imaxes labradas con gran mestría».

A cegueira é unha reflexión sobre a banalidade do mal. Os seus personaxes participan nunha cerimonia do horror. Ninguén pode fuxir desta eucaristía. O Rei Nu atravesa Palestina e vaise afundindo na historia de humillacións dun pobo que está a ser exterminado. Marta e María non deixan de cavar. O Padre decreta o vómito sobre a carne humana excentaria. Xudas e Barrabás odian os seus papeis e, mesmo así, expanden a amnesia do cancro. Neste territorio devastado, a xestión da barbarie vira norma sagrada.