Zenbateko boterea ematen diogu denbora pasatuari gure denbora presentean?
Zer-nolako pisuz zamatzen du iraganak gure bizkar makotzen hasia?
Nostalgiarik gabe, poeta atzera begira jarri da, aukera bakarra aurrera bidea dela jakinik.
Handik, umorez, nerabezaroko argazkiak, leiho irekiak, tiradera ezkuturen bat, akuarela lurrintsuak, oheko oihartzunak…
Denbora, leku, zeru eta lurrak…
Basotik, soilguneak.
Goizetik, argi-loa.
Ozeanotik, ertzak.
Bidaiatik, oharrak.

Jakinaren gainean, ezjakina na-hiago askojakina baino. Bizi bakarra gutxiegi baita buruz bizitzen ikasteko. Dakiguntxoak ez, ez dakigunak adierazten gaitu ondoen. Nabigazioak, jakina, barne kostaldeetan barrena jarraitzen du. Lur umeleko paisaiak dira: gizakiok, berbak eta atxikimenduak endredatuz, ehundu ohi ditugun tratu-molde zaharberrituak. Gero, labur-laburraren esparrua: ekialdera gura gabe, haiku baino areago “kaiku” modukoak. Eta epigrama tankerako zenbait ziri-marra, ondoren. Azkenik –baina ez atzenik–, beste hainbat irrigai: zirrikituez, hauskortasunaz eta artefaktu berbazkoak egiteko grina lagagaitz honetaz.

Apenas den ezer poema bat: poxpolo baten itzala eguzkipean. Poxpoloa amaitzeanatzamarra erretzeko arriskuak bere horretan dirau, hala ere.

Zergatik hautsi zen aitonaren eta Enkarniren arteko adiskidetasuna? Zer ezkutatzen zion aitonak Enkarniri? Nor zen Jenobeba? Benetako sorgina ote zen? Nola gertatu zen etxeko sutea? Non dago Egia Gurutzatuen Liburua? Zer arraio da egia gurutzatuen kontu hori? Galdera hauei guztiei aurre egin behar die Asier gureak. Aitonak, mutu eta gurpil-aulki batean ezindua dagoenez, ezin dio gehiegi lagundu, baina elkarrekin abiatuko dira galdera guztien erantzunak gordeta dauzkan Liburuaren bila.