Erruak erro luzeak ditu. Mina da, eta ez jakintza, kontzientziaren giltza. Egon nahi ez dugun tokian egotea da erbestea. Elurra egiten du, eta hotzak gorputzak hartzen, erbestea ez-toki baita. Fermin Alberdi euskal kazetaria Madrila bidaltzen dute Sebastian Saldiasen azken egunak nolakoak izan ziren kontatzeko. Horrek bizitza aldaraziko dio. Hori da eleberri honen abiapuntua. Baina, funtsean, maitasuna zer den adierazi nahia da. Maitasunari eustea bizitzari eustea baita; bizitza maite duenak ezin maitasunik gabe bizi. Musikarik gabe ere ezin bizi, berak eramaten gaitu egon nahi dugun tokira. Bakea, azken finean, errurik gabeko mundu berrira sartzea baino ez da.

Berrogeita hamar urte dira Cacereño nobela argitara eman zela. Egilea bete-betean murgildu zen liburu honekin euskal letren panoraman eta Espainiako literaturan. Geroztik etenik gabe ari zaigu obra azpimarragarriak eskaintzen. Baina bere ibilbide literarioaren pareko, biolentziaz jositako urteak igaro dira, Raúl bezala, askatasunari uko egin nahi ez zioten jendeak pertsegituz beren haragietan, adiskideetan eta etxekoetan, beren jardunetan eta obra osoan, gehiengoaren indiferentzia eta aintzakotza ukoarekin. Ordain oro ezinezko bilakatu bada ere, lerro hauek egileari begirunea, herritar orori zor zaion eta gehiegitan ukatu zaion gutxieneko hori, adieraztea beste asmorik ez dute.
La novela Cacereño salió a luz pública hoy hace cincuenta años. Su autor, el donostiarra Raúl Guerra Garrido, irrumpió con ella en el panorama de las letras vascas y de la literatura española. Desde entonces no ha cesado de publicar obras de relevancia. Parejos a su indiscutible trayectoria literaria han transcurrido años sembrados de violencia que persiguieron con saña a personas e ideas que se negaban a renunciar a la libertad. Con Raúl se ensañó esa violencia, en sus carnes, en amigos y familiares, en sus actos, en toda su obra, con indiferencia y desconsideración mayoritarias. Las líneas de este libro, siendo ya imposible cualquier resarcimiento, están escritas con la única intención de mostrarle respeto, ese mínimo respeto que todo ciudadano se merece y no siempre se le ha proporcionado.

Piztutako etxea nire lanik sakonena da. Gogoeta egiten dut, esperantzaz, izuaz, desiraz, maitasunaz eta pasioaz, besteak beste. Abiapuntua da bizitzak bere arauak dauzkala eta, seguru asko, ez ditugula sekula santan guztiak ezagutuko, bizi garen bitartean bizitzaz ez beste ezertaz arduratzen garelako. Baina beste ezer hori bizitzaren muina ere izan daiteke, jakin gabe, noski. Gizakia zerk bultzatzen duen bizitzera da jakin beharrekoa. Baina beti ez dago gizakiaren esku halako jakituria. Ez zaio argirik iristen bere barreneko sotoan gordeta dagoena ikusteko. Beraz, bizi da gizakia, besterik gabe. Eta ez da gutxi. Izan ere, gizakia handia da, izakietan handiena. Baina inork gutxik daki hori.

Sara Vidalek ez zuen ihes egin alemanak, gerran, Odessa hiriko atariraino iritsi zirenean. Aukera eman zioten trena hartu eta alde egiteko, gizon-emakume askorekin batera, arriskutik libre izango ziren tokiren batera. Ez zuen ihes egin, bere burua hilobi bati lotua ikusten baitzuen, jakinik ez zela Kauffmannen hilobi, baina hori gutxienekoa zitzaion, mundua orduan hilobi handia zenez, hilobi bakarra zainduz guztiak zaintzen zituela uste baitzuen. Ez zuen ihes egin alemanak bila etorritakoan; biolin kutxa, maleta bat eta soinean eramateko arropa gutxi batzuk hartzeko aukera eman zioten. Bagoi zikin batean sartu zuten, bera bezalako beste berrogei emakumerekin batera, haiek ere arrazoi bategatik edo besteagatik Odessa hirian geratuak, haiek ere ihes egiteko gogorik gabeak, bazekitelako edo bestela susmatzen zutelako ihesaldi guztien amaieran hilobi bat zegoela, lurrezko hilobi edo airezko hilobi. Trenak abiadura hartu eta atzean utzi zuen hiria, eta gauez lautadan barrena zihoalarik, Sara Vidal, biolina kutxatik atera eta, joka hasi zen Scriabinen Gauekoa. Gauak are gehiago gautu zuen.

Este libro en formato de lujo nos ofrece un recorrido por el paisaje urbano de Donostia-San Sebastián. El libro comienza con un apartado destinado al mar y la costa donde se verá ese espacio entrañabe que es la bahía con las playas de La Concha y Ondarreta, la isla de Santa Clara y los montes de Igeldo y Urgull.A continuación, en un capítulo dedicado al paisaje urbano se ven muestras tanto de la arquitectura civil como religiosa, arte en la calle y los diferentes parques que posee la ciudad. Finalmente, vemos muestras de la vitalidad de Donostia a traves de sus espacios de cultura, el deporte, las fiestas y la calle. Edición trilingüe: castellano, euskera e inglés.

Badira hutsik dauden pertsonak, zerutik eroritako txoriak, trumoi hotsez hautsitako adarrak, zauritutako gau-animaliak bezala. Lope, Miranda eta Gabriel. Hutsik daude, pertsona huts dira eta zain daude. Halabeharrak elkartu ditu oroitzera bultzatuz. Oroimena zirkulu hutsa baita, bizitza eta heriotza bezala. Hilketa batek ematen dio hasiera oroimenari. Baina bizitzak bete behar du barneko hutsa eta zirkulu guztiak itxi eta bizi berria ekarri. Hiltzea erabakita zuena ez beste bat hil zuen ETAk. Nahasi ala ez, hilketa batek beti astintzen ditu ingurukoen barne giharrak. Eta oroimena da nagusi lekuko isilen begietan. Eta bakardadea.

Malkoen gatza ez da amaigabea;odolak, norberarena ala besteena izan,beti du usain bera;burura igo eta horditzen du,adimena galtzeraino.

Sara Vidalek ez zuen ihes egin alemanak, gerran, Odessa hiriko atariraino iritsi zirenean. Aukera eman zioten trena hartu eta alde egiteko, gizon-emakume askorekin batera, arriskutik libre izango ziren tokiren batera. Ez zuen ihes egin, bere burua hilobi bati lotua ikusten baitzuen, jakinik ez zela Kauffmannen hilobi, baina hori gutxienekoa zitzaion, mundua orduan hilobi handia zenez, hilobi bakarra zainduz guztiak zaintzen zituela uste baitzuen. Ez zuen ihes egin alemanak bila etorritakoan; biolin kutxa, maleta bat eta soinean eramateko arropa gutxi batzuk hartzeko aukera eman zioten. Bagoi zikin batean sartu zuten, bera bezalako beste berrogei emakumerekin batera, haiek ere arrazoi bategatik edo besteagatik Odessa hirian geratuak, haiek ere ihes egiteko gogorik gabeak, bazekitelako edo bestela susmatzen zutelako ihesaldi guztien amaieran hilobi bat zegoela, lurrezko hilobi edo airezko hilobi. Trenak abiadura hartu eta atzean utzi zuen hiria, eta gauez lautadan barrena zihoalarik, Sara Vidal, biolina kutxatik atera eta, joka hasi zen Scriabinen Gauekoa. Gauak are gehiago gautu zuen.

Donostia- San Sebastián es una ciudad que siempre deja una huella imborrable a todo aquél viajero o turista que tiene la fortuna de visitarla. Es una ciudad abierta y alegre, luminosa y colorida. San Sebastián, sin embargo, no se entiende sin la presencia del mar, eterna e inmutable compañera. Pero la ciudad es algo más que un trozo de tierra que juega con el mar; es una población donde conviven gentes de diversas procedencias, de diferentes oficios. Es una ciudad que se toma la vida en serio, disfrutando todos los minutos de existencia, pero sin olvidarse de su futuro.