1ª edición.

«Os paxaros e outros poemas» é unha indagación e un dó, unha elexía e un axuste de contas, un pasmo e unha luz ferida. A escrita detense na materia. Trata da lama e do dereito á beleza. Investiga a textura interna da castaña e a absurda variación da morte. Hai política, sempre hai política, e un catálogo de paxaros, porque así se comprende mellor o delicado transo en que nos atopamos: os horizontes bórranse, a organización entra en crise, os significados resístense. Nese interregno, farto dos satisfeitos, intenta suceder o poema.

Éxodo coma axuste de contas: cos nosos tempos e co noso xeito de vivilos. Un lugar para entrar e saír, que descoñece lindes, que invoca xenealoxías, que vira materia e logo eslúe e logo vira outra vez materia. Éxodo como poema das xunturas, como traballo de fendas: as liñas de fuga. En Éxodo o individuo abala, arreponse, recibe, pescuda, deserta. As circunstancias históricas e os libros de poemas, a forma física e o goberno das cousas. Non se sabe que anaco do poema é Éxodo, non se sabe onde vai parar, non se sabe do rabudo que é. Éxodo ou lingua, Éxodo ou barbarie.

O poema é unha inscrición na época. Non renuncia ao rumor do mundo. Nin á violencia de todas as cousas. Pero é provisional, inútil, precario, tatexo, rebelde, desenfocado. ruído de fondo ensaia unha achega a consignar o nome e o enderezo dos criminais e aproxímase a este tempo salvaxe, ferido, cunha lingua rota. O poema funciona non como espello, senón como testemuño.

Dos tempos sombrizos é un libro de poemas sobre o medo. Sobre un medo ás veces concreto e ás veces difuso. Sobre un medo histórico. Dos tempos sombrizos está escrito nunha lingua desprezada. Nunha lingua acosada. Nunha lingua de vencidos. É testemuño dunha derrota inmensa. Estes poemas queren, ao cabo, construír un refuxio contra a barbarie. Contra o cinismo como ética xeral da época.