XLI Concurso de Narrativa Infantil Vila d'Ibi, 2023

Senda, la protagonista de esta historia, se muda con sus padres a un pequeño pueblo. El matrimonio va a estudiar el entorno, muy contaminado, hasta el punto de que no crece nada en los alrededores. Senda deberá quedarse mucho tiempo sola dentro de la vieja escuela junto a Centinela, su asistente virtual. Un buen día, se da cuenta de que en el patio crece un brote. Sale y lo rescata, encontrando también una caja con varios enseres que pertenecieron a un niño llamado Olmo. Entre los pocos habitantes que quedan en el pueblo, Senda pregunta sobre Olmo, pero no le dan demasiada información, hasta que un día encuentra unas coordenadas y decide investigar.

Premio Lazarillo 2018 de Creación Literaria.

Una novela de ciencia ficción que trata temas como la tolerancia y
la diversidad.

Una alegoría de la sociedad actual que mantendrá al lector en vilo hasta el final.

Quepi, Udai y su abuelo Acasi son una familia singular del planeta Dot, en la Galaxia Oma. Sobreviven precariamente en un planeta cuya belleza es sinónimo de habitabilidad y supervivencia. Quepi es una niña dotada de un don muy peculiar que le permite comunicarse con la naturaleza, por esta razón su abuelo le obliga a cumplir Tres Normas Inquebrantables para mantenerse a salvo.

Cierto día, el equilibrio de la Galaxia Oma se ve comprometido por una plaga de seres llamados Bobós, capaces de destruir el mundo conocido. Pero los Bobós no son tan inútiles y destructivos, ni Quepi es tan obediente, ni su familia está donde debiera estar. Un gran secreto los une y los lleva por un camino de crecimiento personal, de aceptación y descubrimientos, en el que nada es lo que parece.

Una historia sobre ese mar que nos agita por dentro y que se abre paso más allá de las pantallas, oscurecido por las peores sombras y, a la vez, capaz de emitir la mayor de las luces.

Gracias a sus arriesgados retos virales, Blue Shiva es la diosa de las redes. Pero es una diosa frágil. La noche que echa a caminar por el filo de un edificio de diez pisos, en el fondo desea que la lluvia le ponga freno a su osadía. Pero, más que de lluvia, Nordestal es una ciudad de viento.

La noticia de su muerte corre como la pólvora por todo Internet. Al otro lado de la pantalla, Ada, incapaz de aceptar que Blue Shiva ya no exista, convierte a su gemela Luna en cómplice involuntaria de una oscura espiral de retos y duelo. Por su parte, Gabriel, amigo de infancia de Blue Shiva, regresa a Nordestal guiado por los latidos de su corazón.

Blue Shiva é a deusa das redes sociais. Na súa popular canle aparecen os retos virais máis arriscados. Pero tamén é unha deusa fráxil. A noite en que decide camiñar polo bordo dun edificio de dez andares, só desexa que a chuvia deteña a súa ousadía. Porén, Nordestal é unha cidade ventosa, e Blue Shiva precipítase ao seu propio abismo. Axiña as redes sociais difunden a nova da súa morte. Do outro lado da pantalla, Ada, que non pode crer que Blue Shiva xa non exista, pídelle axuda á súa irmá xemelga, Lúa, e convértea en cómplice involuntaria. Pola súa banda, Gabriel regresa a Nordestal guiado polos latexos do seu corazón. Narrada a dúas voces, Que me pare o corazón se te esquezo é unha historia sobre ese mar que nos axita por dentro e sobre aquel que se abre alén das nosas pantallas, tinguido pola peor sombra e, ao tempo, capaz da maior luz.

Suy e Lawen son xemelgos. Suy ten alma de bolboreta e Lawen de elefante. Ou iso di a velliña Champey. A Suy parécelle imposible: el é máis forte e sempre coidou da súa irmá xemelga. Lawen é distinta das outras nenas: cústalle expresar os seus sentimentos e ponse nerviosa coas situacións novas. El debería ser o elefante! Pero ás veces as cousas non son o que parecen. Ás veces os tesouros teñen catro patas. E só as bolboretas voan o suficientemente alto para atopalos.

Uns pequenos e peludos animais ameazan a Galaxia Oma. Desde o Observatorio Interestelar, os Vixilantes ordenan o exterminio de toda a especie, xa que os bobós, malia o seu adorable aspecto, son seres salvaxes e perigosos. Tan só Quepi, unha estraña nena que vive co seu irmán e o seu avó no planeta Dot, ousa desobedecer o mandato protexendo un bobó tan especial coma ela. Esta arriscada decisión vaina levar a emprender unha incrible aventura xunto co seu irmán Udai, durante a cal desafiarán os límites do universo coñecido. Porque, como diría o avó Acasi, un sol nunca será idéntico a outro sol, pero a súa luz é igual de necesaria. Porque todos provimos dun mesmo, único e primeiro latexo.

«Chámome Delia e son unha covarde. Esta é a historia de como acosamos a Silke durante os meses que estudou no noso instituto. E de como todo se nos foi das mans. Das miñas mans inútiles. E das manipuladoras mans de Xulia, Lara e Daniela. Das mans indiferentes de Marcos. Das sucias e miserables mans de Vítor. Das indecisas mans do meu irmán Iago. Diso vai este blog que acabo de abrir. Dos meses que pasei en silencio. Do que aprendín naqueles días da crueldade e da covardía. Isto é o que sei do silencio.»
" O que sei do silencio "
é o relato estremecedor de como Delia se converteu en acosadora pasiva dunha rapaza inocente de 3º da ESO. Historia inspirada libremente nun suceso real, afonda dende voces diversas na xénese, desenvolvemento e consecuencias dun caso de acoso escolar. Unha novela necesaria que achega azos a todas aquelas persoas que ignoran o silencio e se fan fortes a si mesmas e ás demais a través das palabras.

• Andrea Maceiras (Autor/a). Andrea Maceiras (A Coruña, 1987) é licenciada en Filoloxía Galega e Hispánica. No eido do relato curto obtivo en varias ocasións o primeiro premio do Certame Literario do Concello de Cambre nas modalidades de narrativa e poesía, así como o segundo premio do X Certame Literario de Relatos Curtos ‘Os Viaductos’ do Concello de Redondela polo seu relato “Cando foi a última vez que pasou fame de verdade?”. A súa primeira novela xuvenil, “Proxecto Bolboreta”, é publicada na colección Fóra de Xogo en Xerais no ano 2007 como obra gañadora do I Certame de Micronovela do Concello de Soutomaior. No 2010 queda finalista do VI Premio de Novela Biblos-Pazos de Galicia. Nese mesmo ano gaña o 4º Premio Meiga Moira coa súa obra “Violeta Tamurana” (2010), que tamén queda finalista do Premio da Edición 2010 e do Premio Frei Martín Sarmiento 2011. Con “Nubes de evolución” (Xerais, 2013) quedou finalista do Premio Fundación Nova Caixa Galicia 2011 e gañadora do Premio Fervenzas Literarias, 2014. Con “Volverás, golfiño” (Xerais, 2014) quedou finalista do Premio Merlín, 2013. En 2015 gañou o Premio Jules Verne de Literatura Xuvenil con “Europa Express” (Xerais, 2015). En 2017 foi finalista do Premio Raíña Lupa con "O que sei do silencio" (Xerais 2018).