978-84-19293-04-6
DE MUJERES Y MONSTRUOS
ANA VIVANCOS
Editorial: APACHE LIBROS Año: 2022 Páginas: 142Formato: Rústica
www.paquebote.com > ANCOS
Consolidar una Formación Profesional de calidad es uno de los grandes retos del sistema educativo en los próximos años, entre otras cosas, para solucionar el fracaso escolar, que suele ir acompañado del abandono educativo. Pero también, y del mismo modo, la Formación Profesional tiene que ir respondiendo a las nuevas demandas sociales y preparar a sus alumnos para responder a un futuro en el que gran parte de los empleos actuales dejarán de existir y habrá nuevos nichos laborales, aún no descubiertos, que requerirán profesionales altamente cualificados, capaces de adaptarse a las nuevas profesiones emergentes. Desde esa óptica: ¿Es la Formación Profesional una buena alternativa educativa para los colectivos vulnerables? ¿Puede contribuir la Formación Profesional a una educación más inclusiva? ¿Por qué los Objetivos de Desarrollo Sostenible (ODS) suponen un buen marco de referencia? ¿Cumplirá la Formación Profesional Dual con las grandes expectativas generadas? ¿Está suficientemente preparado el profesorado de Formación Profesional para responder a los nuevos retos que demanda la sociedad? Este libro quiere responder a esos interrogantes, abordando el análisis de la Formación Profesional como un itinerario educativo que ha crecido (y sigue creciendo) en prestigio y empleabilidad, convirtiéndose en un elemento estratégico del sistema educativo por su calidad, eficacia y búsqueda de la excelencia.
"Cantos caucanos" publicado integramente en 1985, cinco anos despois despois da volta de Antón Avilés da súa estadía durante dezanove anos en Colombia. O poemario, no que o autor expresa a súa saudade polo país americano, a súa segunda patria, -"aquela patria da mocedade", nas súas palabras, foi merecedor do Premio Nacional da Crítica, quedando tamén como finalista no Premio Nacional de Literatura. Como na maior parte da súa obra poética, en "Cantos cucanos" Avilés pretende recobrar as extensas xeografías do Val do Cauca como unha paraíso definitivamente perdido, a través da palabra poética. Na obra, constituída por tres poemas extensos, organizados en dúas series ("Crónicas", a primeira, e a segunda homónima ao título do poemario), a visión deste paraíso comprende unha ampla franxa temporal que representa inicialmente un ámbito precolombino edénico, logo os horrores da conquista por parte dos españois, algún dos episodios da loita pola independencia, a época contemporánea dos anos vividos en Colombia e a súa posterior lembranza saudosa desde Galicia. Para explicar este proceso de recuperación do xa perdido, empregou Avilés a figura de Ulises, imprescindible na configuración da súa poética. Para Martín Veiga, responsable da presente edición e autor do extenso estudio biobliográfico que a precede, a sabia utilización que Avilés fixo da súa experiencia americana desenvolvendo un tecido lírico que a transcende, converten a "Cantos caucanos" "nunha obra única no ámbito da literatura galega". A incorporación do exotismo, tanto temático como léxico; a ollada atemporal, acaso mítico; a potencia vitalista e a dicción rotunda e sonora; a prodixiosa potencia verbal destes versos; a suntuosidade desta voz, que se demora nunha narratividade historicista propia da nova épica, mesturada igualmente cos matices delicados da poesía lírica e elexíaca, aspectos valorados unanimente pola crítica, fixeron de Cantos caucanos un dos cumes colosais da poesía galega dos anos oitenta.
Aitor Francos (Bilbao, 1986). Ha publicado los libros de poemas Igloo (2011), Un lugar en el que nunca he escrito (2013), Las dimensiones del teatro (2015), la plaquette Ahora el que se va soy yo (2014) y el libro de aforismos Fuera de plano (2016).
"Puede verse que en este libro ese salto hacia lo inesperado que reconocemos, sin embargo, como certero, como otro modo de mirar, está presente una y otra vez, hasta llegar a parecer no sólo un rasgo de estilo, sino un aspecto esencial de lo que se nos cuenta (aunque no siempre aparezca expresamente visible en el modo de contarlo)." José Cereijo